سیاست زدگی مردم
سیاست در کتاب لغت به معانی گوناگونی آمده است، از جمله به معنی اداره کردن امور مملکت ، مراقبت امور داخلی و خارجی کشور ، اصلاح امور خلق ، رعیت داری و مردم داری. در فرهنگ عامه ما سیاست به معنی مجازات و سرزنش نیز آمده است ، علاوه بر اینها صفت سیاسی به معنی ارتباط داشتن است. سیاست آنطور که اغلب تصور میکنند تنها هنر اداره کردن دولت نمیباشد، امروزه از سویی هم این اصطلاح به مناسبات دولتی یا دولت ها نیز گفته میشود (سیاست بین الملل) و همچنان به مناسبات و منافع ملی یک کشور که بسیار آسان و غیر مسئولانه فدای قدرت طلبی و زیاده خواهی یک عده افراد فرصت طلب و محافظه کار خواهد شد و سرمایه های معنوی و مادی آن ملت را به راحتی چپاول می شود و علاوه بر اینها در چنین فضا و بستری یک عده افراد سودجو با شعار های رنگ وارنگ بیرق قومیت پرستی را بلند میکنند و به خاطر رسیدن به قدرت منافع فردی خود را پشت شعار های بومی و قومی پنهان میکنند و به این بهانه ساختار های فرهنگ ملی را می خشکانند و هر روز نیز به جای اتحاد ، همبستگی و احساس مشترک ملی باعث شکاف بیشتر بین قومیت های مختلف می شوند، و حتی برای رسیدن به اهداف خود قومیت های مختلف را روی در روی هم قرار میدهند.
احزاب در کشور ما و شاید بتوان گفت در بسیاری از کشور های جهان سوم که تجربه حکومت خودکامه و دیکتاتوری را چندین بار پشت سر گذاشته اند ، همواره مختص به چند فردی به خصوص بوده اند ، در حالیکه در کشور های مترقی احزاب منطبق با بستر فرهنگ و نیاز تاریخی شکل گرفته اند و بیشتر سیستماتیک عمل میکنند تا بر اساس اراده یک فرد. از این دید شاید بتوان گفت حتی احزاب سیاسی کشور مان نوعی دیکتاتوری پنهان بودند که آرام آرام چهره واقعی خود را پس از رسیدن به قدرت آشکار ساختند.
نباید از یاد ببریم که در یک حکومت سالم و مردم سالار هیچکش حق ندارد نسبت به سعادت و منافع عمومی بی تفاوت باشد و تنها کلاه خود را محکم بچسپد. زیرا سعادت فردی او پیوندی مستحکم با سعادت و منافع عمومی می یابد و همین امر افراد را وا می دارد که با تمام وجود در سیاست و حکومت سهیم شوند، اما سهیم شدن در سیاست شکلهای گوناگون دارد و بدترین نوع آن شکل تشریفاتی آن است که بیشتر چهره واقعی خود را در حکومت های خودکامه و مستبد نشان میدهد، زیرا حکومت های خود کامه نقش مردم را بیشتر تشریفاتی تصور میکنند تا واقعی. اما بهترین شکل سهیم شدن در سیاست و حکومت این است که فرد فرد جامعه منافع خود را از روی عشق و رغبت فدای سعادت عمومی کنند، از خواسته های کوچک و خودخواهانه خود بگذرند، حقیقت ها را فدای مصلحت ها نکنند ، حزب بازی را بجای جریانات واقعی حزبی تعریف نکنند، از معیار های پوسیده قومیت ، مذهب و سمت برای رسیدن به جامعه ای توانمند و تنومند بگذرند.
باید مسلح به بینش علمی شوند و پیش از هر کاری هویت ملی و جهانی خود را بشناسندو منطبق با ترقیات علمی و مقتضیات عصر خود باشند.
یاد مان نرود که سیاست در ذات خود چیزی شریف و قابل احترام است ، ولی آنچه سیاست را بدآوازه کرده است افراد و جریاناتی هستند که بیرق و علم سیاست را بدوش میکشند و خود را وارثاران سیاست میدانند، بدون اینکه استعداد و توان امور سیاسی را داشته باشند، از جهان پر رمز و راز سیاست بیرون آمده باشند و دوش هایشان توان جلو بردن بیرق سیاست را داشته باشد.
سیاست شاید پیوند خوردن شعور مردم باشد نه شور مردم. اما بعضی ها بدون آنکه لیاقت عمل نمودن این بیرق را داشته باشند، در اندیشه تکیه زدن بر تخت قدرت می افتند و شور مردم را تحریک میکنند و از حربه ای شعارزدگی بهره میگیرند، فرهنگ ، زندگی و اجتماع را با ویروس سیاست زدگی از زایندگی می اندازند و خسارت های جبران ناپذیری را به ساختار ها و بافت های اجتماع می زنند.
نباید از یاد ببریم که سیاست زدگی مردم به سود هیچکس نیست ، چرا که سیاست زدگی استعداد های محلی و ملی ما را از بین میبرد و ساختار های اقتصادی ، فرهنگی و اخلاقی مان را در هم می شکند و ریشه های عشق ، ایمان ، اعتماد و مسئولیت های اجتماعی را می خشکاند.
مردم را چند چهره و ریاکار می سازد، احکام خشک اداری را به جای واقعیت ها آرشیف می کند، حافظه تاریخی مردم را آسان گیر مینماید و اسلحه خشونت را به افراد بی مسئولیت می سپارد، زیرا در جامعه سیاست زده ، پلهای پیوند مردم و دولت فرو می ریزد ، توجهات غیر منطقی جایگزین مسئولیت ، وظیفه شناسی و قانون میشود و تفسیر به رای جای قانونمندی را می گیرد و در نهایت نیز آن جامعه از مسیر اصلی رشد ، توسعه و دموکراسی منحرف میشود ، شکافی عظیم بین قانون ، مردم و دولت ایجاد میشود و همه چیز در سطح لایه بیرونی اجتماع جریان می یابد.
محمد حامد "همتی"
